ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Καλοκαίρι του 62 στο Κ.Ε.Ν. Κορίνθου σαν Νεοσύλλεκτος Στρατιώτης μπορούσα να ζητήσω 24ωρη άδεια εξόδου από το Στρατόπεδο,αλλά που να πάω?
Συμπτωματικά εκείνες τις ημέρες δέχθηκα απροσδόκητη επίσκεψη στην Πύλη του Κέντρου δύο Κυρίων(ανύπαντρα αδέρφια)κάποιας ηλικίας συμπατριώτες μου διαμένοντες προσωρινά στην Αθήνα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων
(μεταφορικό γραφείο)στην οδό Σαρρή 11Ζ στη πλατεία του Ψυρρή στο οποίο ήταν οι άμεσα υπεύθυνοι.
Και με την ευκαιρία της επίσκεψης τους μου πρότειναν(ας είναι καλά)να ανεβώ στην Αθήνα με την πρώτη άδεια εξόδου που θα πάρω,για να γνωρίσω από κοντά και το Γραφείο του οποίου στέλεχος ήμουν στο Κεντρικό του στη Καβάλα.
Μετά το 15αύγουστο λοιπόν πήρα την περιβόητη και μοναδική άδεια εξόδου για Αθήνα(επειδή για Καβάλα,χρειαζόταν τουλάχιστο 4ήμερη άδεια και χρήματα τα οποία δεν διέθετα,)για να επισκεφθώ τους δικούς μου.
Σαββάτο πρωί λοιπόν γουλί κουρεμένος και φρεσκοξυρισμένος με την στολή εξόδου και την 24ωρη άδεια στη τσέπη,πέρασα το σχετικό έλεγχο της πύλης,και πήρα το υπεραστικό λεωφορείο από Κόρινθο για την Αθήνα,όπου σχετικά γρήγορα έφτασα,και απ'εκεί
με αστικό κατευθύνθηκα στην οδό Σαρρή όπου και βρήκα το μεταφορικό γραφείο(να το πει ο θεός)πνιγμένο στα εμπορεύματα κιβώτια κάθε λογής,σακιά,μικρο δέματα κ.α.αντικείμενα από και προς Καβάλα.Βοήθησα λίγο και όπου με χρειάσθηκαν..... ανταποδίδοντας  έτσι και εγώ το κατά δύναμη, στη πρόσκλησή τους για φιλοξενία .Το βράδυ λοιπόν, μέσα σε ένα μικρό Ε.Ι.Χ.αυτ/το, μπήκαμε 5-6 άτομα και στη πορεία περάσαμε έξω από τις τζιτζιφιές (Καζαντζίδης-Μαρινέλλα) κ.λ.π.αξιοθέατα της νυχτερινής Αθήνας που σε κάποια στιγμή μου σύστησαν και
τον ή την Βασίλω (άνδρας προφανώς με γυναικεία αμφίεση)που για πρώτη μου φορά συναντούσα επισήμως!Καταλήξαμε λοιπόν να μην τα πολυλογώ,στις ΚΟΥΚΟΥΒΑΟΥΝΕΣ για κοψίδια στη λαδόκολλα και χύμα Ρετσίνα Αττικής!...
Ως εδώ ΟΛΑ καλά,ώσπου κάποια στιγμή τελείωσε η ξενάγηση και το φαγοπότι και πήραμε το δρόμο για να"κοιμηθούμε"στο σπίτι του "Φαρούκ"ήταν το παρατσούκλι του Νίκου Χ.Αρχιεργάτη του μεταφορικού μας γραφείου και οδηγού.Μετά από καμιά ώρα φτάσαμε κάπου και.... μέχρι να μπούμε στο σπίτι του,(όπου υποτίθεται ότι θα κοιμόμουνα)θυμάμαι, περασμένα μεσάνυχτα βαριά και σκοτινειασμένα,είδαμε και πάθαμε,λες και μπήκαμε σε κάποιο ατέλειωτο "τούνελ"και αν κατάλαβα καλά πρέπει να βρισκόμουν σε κάποιο χαμόσπιτο κάτω από την Ακρόπολη ,κάπου εκεί που πρέπει να γυρίστηκε τότε η Ελληνική ταινία"Συνοικία το Όνειρο"με  κορυφαίους της εποχής Ηθοποιούς τους αξέχαστους Μάνο Κατράκη,Αλέκο Αλεξανδράκη,Αλίκη Γιωργούλη κ.λ.π. Ιερά Τέρατα....Στην οποία ταινία πρωτοακούστηκε το διαχρονικό αυτό λαϊκό άσμα"Βρέχει στη φτωχογειτονιά"με τον αείμνηστο Σερ Μπηθί.....
Δοξάστηκα και εγώ λοιπόν όταν έπεσα αποκαμωμένος με άρβυλα και ρούχα εξόδου,να "κοιμηθώ"με προσκέφαλο τον Στρατιωτικό μου το μπερέ με το εθνόσημο του.Αδύνατο όμως και με τίποτε ΔΕΝ μου έπαιρνε ο ύπνος(λογάριασα φαίνεται χωρίς τον ξενοδόχο)!!!Και σε κάποια φάση παίρνω το μπερέ
και χωρίς να ξυπνήσω τον "Φαρούκ"που με" φιλοξένησε " και έρποντας προσπαθώ να βγω από το "τούνελ"στα τυφλά.Κάποτε με κόπο κι'αγωνία βγήκα σε κάποιο δρομάκι ΔΕΝ είχε φέξει ακόμη και να μη τα πολυλογώ ,χαμένος στο ίσωμα έφτασα στο ΚΤΕΛ και επέστρεψα πάραυτα στη Κόρινθο.Για καλή μου τύχη όμως,και παρά τη ταλαιπωρία μου ,βρέθηκε στο δρόμου μου στις παρυφές
της πόλης,ένα "αγρόκτημα"με γαλοπούλες πλινθόκτιστο και με ελενίτ στη στέγη του.Εκεί λοιπόν που απελπισμένος και κατάκοπος βάδιζα,ακούω κάποιους να με φωνάζουν μέσα στην ερημιά του τοπίου και πήρα λίγο κουράγιο.. αμέσως στράφηκα προς το μέρος της φωνής που με καλούσε(φαντάρε!...φαντάρε!.....
εδώ!..εδώ!) γυρνάω και τι να δω? ...Καμιά δεκαριά άτομα στη κεντρική πόρτα του αυτοσχέδιου αυτού σπιτιού που ευχάριστα με ξάφνιασαν,είναι έτοιμα να με υποδεχτούν!..Δεν χάνω λοιπόν  καιρό και τους πλησιάζω με σχετική αμηχανία , που μέσα στη φριχτή μοναξιά μου,  αντικρίζω ανθρώπους με ζεστά χαμόγελα,καθαρά ηλιοκαμένα πρόσωπα, ντυμένους φτωχικά, με τη γλυκιά κι' ανθρώπινη τους συμπεριφορά,μια αγροτική οικογένεια:  Ο πατέρας, η μητέρα και 7-επτά τον αριθμό τα παιδιά, ΟΛΑ κορίτσια!......Άλλος να μου φέρει λεκάνη με νερό για να βάλω μέσα τα κουρασμένα πόδια μου,βοηθώντας με να βγάλω τις αρβύλες ,άλλος νερό για να πλυθώ,πετσέτα για να σκουπιστώ και άλλοι να με στρώνουν τραπέζι για το φαγητό.Εγώ τάχω κυριολεκτικά χαμένα και νομίζω ότι ονειρεύομαι λόγω της
μεγάλης κούρασης και της αϋπνίας! ...προσπαθώ απεγνωσμένα να συνέλθω από τυχόν"παραισθήσεις μου" και πολύ γρήγορα το καταφέρνω (μη πιστεύοντας όμως ότι ΟΛΑ αυτά είναι αληθινά)και επανέρχομαι στα λογικά μου.... προσγειώνομαι με συγκατάβαση και ευγνωμοσύνη στο αναπάντεχα στρωμένο  για μεσημεριανό φαγητό τραπέζι!......
Αφού φάγαμε λοιπόν και ήπιαμε προσπάθησα με πολύ κόπο και επιμονή να αφήσω κάποιο αντίτιμο δραχμικό γιατί ΔΕΝ ήθελα να φύγω σαν ευεργετηθείς αχάριστος.
Αντί λοιπόν να δεχθούν την ταπεινή μου προσφορά μου πρότειναν να κοιμηθώ στην αυλή κάτω απ'τη κληματαριά τους σε ένα αυτοσχέδιο κρεββάτι που έστησαν για μένα στη στιγμή,με πόδια από τσιμεντόλιθους και για σουμιέ μια ξύλινη πόρτα αναποδογυρισμένη ,καλυμμένη όμως με μία καθαρή κουρελού! .
Μετά απ'όλα αυτά προσπάθησα κιέγώ να βρεθώ στην αγκαλιά του Μορφέα και όταν το κατάφερα με ξύπνησε μια γαλοπούλα που με τσίμπαγε επίμονα στ'αυτί!.....
Αφού σηκώθηκα με προσοχή για να μην ενοχλήσω καθόλου την ανέλπιστη και απρόσμενη για μένα "Άγια οικογένεια"άρχισα να ντύνομαι μέχρι που κάποια στιγμή έγινα αντιληπτός από το πατέρα και την μητέρα της φαμίλιας ,που εύκολα διέκρινα στα μάτια τους την στενοχώρια επειδή θα χωρίζανε οι δρόμοι
μας,ίσως για πάντα,και κάποια στιγμή το μικρότερο κοριτσάκι τους γύρω στα 5-6 χρόνια,ήρθε κοντά μου και μ'αγκάλιασε.Χωρίς λοιπόν καιρό να χάσω, του βάζω στη τσεπούλα του το φιλοδώρημά μου -κρυφά απ'όλους-που σε λίγο θα έπρεπε
ευχαριστώντας τους θερμά ν'αναχωρήσω για το Στρατόπεδο (τέλος της 24ωρης άδειας εξόδου)!.....
Με πολλά δάκρυα στα μάτια ΟΛΩΝ μας έγινε ο αποχωρισμός ...
Ποτέ μου ΔΕΝ θα ξεχάσω την Φιλοξενία "ΟΝΕΙΡΟ"και τους ανθρώπους που με τόση ανιδιοτέλεια και αγάπη μου τη προσέφεραν ,ευχόμενος τα καλύτερα όπου και αν βρίσκονται!!!Και δεν Σας κρύβω ότι μετά 47 ολόκληρα χρόνια ξαναζώ την εμπειρία με τα ίδια ακριβώς συναισθήματα  ταξιδεύοντας  στο χρόνο και "ξαναβρίσκομαι" κοντά Τους!!! 

Υ/Γ:Το παρόν πρωτοαναρτήθηκε στις 24 Μαΐου 2009
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Σ ΖΗΣΑΚΗΣ
ΓΡΑΦΕΑΣ ΠΕΖΙΚΟΥ
http://thema-xronou.blogspot.com
ΚΑΒΑΛΑ/ΕΛΛΑΔΑ 20 Μαρτίου 2010