"Εσωτερική Ταξειδιωτική Οδηγία κατά τον Εμφύλιο και όχι μόνο!"

Βρισκόμαστε στις αρχές του Καλοκαιριού του 1949 και στα τελειώματα του "Ανταρτοπολέμου"!Η Μητέρα σε ενδιαφέρουσα(εγκυμονούσε)στο τέταρτο(4ο) αγοράκι της Πολυμελούς οικογένειάς μας.Τα εν ζωή τρία(3)αδελφάκια,αγοράκια ηλικίας 9χρόνων(εγώ),6χρόνων ο Μάκης,και 4 χρόνων ο Κώστας(τον οποίο χάσαμε πέρυσι)Ξεκινήσαμε περιχαρείς-επειδή λόγω ηλικίας αγνοούσαμε τον κίνδυνο-με αρχηγό τη Γιαγιά(μητέρα του πατέρα μας)που τόλεγε η ψυχή της καθότι ΔΙΣ ταλαιπωρημένη Πρόσφυγας με μια ντουζίνα παιδιά στα νιάτα της..
να πάμε για "ΔΙΑΚΟΠΕΣ"στο χωριό Εράσμιο Ν.Ξάνθης κόντα στο Δάσος του
Κοτζά Ορμάν και δίπλα στο Νέστο ποταμό,στη Φωληά του Κούκου δηλαδή στο
κέντρο των εχθροπραξιών.Στο χωριό αυτό ζούσαν οι άλλοι παπούδες κ.λ.π. συγγενείς της Μητέρας,αλλά και του Πατέρα μας!Πήραμε λοιπόν το Υπεραστικό λεωφορείο της γραμμής,από την Καβάλα για Ξάνθη και απ'εκεί με άλλο λεωφορείο για τον τελικό μας προορισμό,το χωριό Εράσμιο.
Το λεωφορείο όμως αυτό μας αποβίβασε υποχρεωτικά στο χωριό Εύλαλο,γιατί
υπήρχε ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ λόγω των Πολεμικών Επιχειρήσεων στη περιοχή κυρίως κατά τις νυχτερινές ώρες.
Θαρραλέα,όπως ήταν λοιπόν η μπαρουτοκαπνισμένη Γιαγιά,μας προτρέπει να
συνεχίσουμε,περπατώντας,στο "ναρκοθετημένο"χωματόδρομο,μέχρι το προορισμό μας-που να βρεθεί τότε άσφαλτος?-μια απόσταση περί τα 10 χλμ.
Μόλις όμως φθάσαμε στο ενδιάμεσο χωριό το 'Αβατο,πεζοί...μας κάνουν σήμα
από το Στρατιωτικό Απόσπασμα,να σταματήσουμε και μας υποχρεώνουν να
διανυκτερεύσουμε εδώ,Δηλδ.(στο 'Αβατο)λόγω των Νυχτερινών Πολεμικών
Επιχειρήσεων,που θα άρχιζαν σε λίγο,γιατί πήρε και να σουρουπώνει!
Μας οδήγησαν λοιπόν στο σπίτι του Μουχτάρη(Πάρεδρου)του χωριού, ώς είθισται,για τα περαιτέρω."Κοιμηθήκαμε"τρόπος του λέγειν,και το πρωί με τη
δροσούλα,αφού ευχαριστήσαμε για τη φιλοξενία,μας επιτράπηκε η συνέχεια
του ποδαρόδρομου για το προορισμό μας που ήταν περί τα 5 χλμ βάδην ακόμη
αφού όμως προηγουμένως"ειδοποιήθηκε αρμοδίως"συγγενικό μας πρόσωπο
για να μας παραλάβει καθ'οδόν!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι βαδίζαμε,σε φάλαγγα κατ'άνδρα,στο απάτητο
κέντρο του χωματόδρομου,για λόγους ασφαλείας από τις αδέσποτες Νάρκες!
Στην ατέρμονη αυτή,επικίνδυνη και αδιέξοδη πορεία μας,κάποια στιγμή αντικρύζουμε ξαφνικά το Αλογόκαρρο του Νονού μου(Δ.Ελευθεράκη)με αναβάτη και οδηγό τον ίδιο,που με ανακούφιση και απερίγραπτη χαρά, επιβιβαστήκαμε και έλαβε τέλος η ταλαιπωρία μας από το παράτολμο και εξουθενωτικό Βάδην......
Κάποτε λοιπόν φθάσαμε"αισίως"στο προορισμό μας!"Ανάγκα και Θεοί Πείθονται "!!!Και αυτό γιατί-δεν το κρύβω-η ανάγκη και η λαχτάρα μας οδήγησε στο χωριό των Παππούδων κ.λ.π.Συγγενών,σε αυτούς τους χαλεπούς
καιρούς!
Το βράδυ λοιπόν,άρχησε το Μακελειό ,και οι Σφαίρες έπεφταν ΣΑΝ βροχή και
έσχηζαν τον έναστρο ουρανό,σφυρίζοντας σαν ΣΑΊΤΕΣ επί πολλές ώρες.....
ατέλειωτες!Κόλαση... και Κουρνιαχτός,ο ορυμαγδός του πολέμου....κάτι που
ποτέ ΔΕΝ θα ξεχάσω!!! Π ιός να Κοιμηθεί?.Που κάθε τρις και λίγο για κατού ρημα πηγαίναμε?Μοναδική,όσο και φοβερή εμπειρία,διηγώντας τη να Κλαις....
Από τον Κύκλο των Αναμνήσεών μου!
Χ.Σ.ΖΗΣΑΚΗΣ
Καβάλα 16-7-2009