Έτος 2000 μ.χ. Ήρθε λοιπόν και το πολυπόθητο έτος. Πανηγυρίσαμε, ενθουσιαστήκαμε, ελπίσαμε σε κάτι καλύτερο, είδαμε τη σαπουνόφουσκα του millenium να διαλύεται από τον κρότο των φωτεινών πυροτεχνημάτων και την επόμενη μέρα να κυλά όμοια με όλες τις προηγούμενες σαν να μη συνέβη τίποτα.
Η ζωή στον πλανήτη μας φαίνεται να δυσκολεύει. Η νέα εποχή μας φαίνεται φοβερά αντιφατική. Από την μια πλευρά θαυμάζουμε τα επιτεύγματα, τις κατακτήσεις, τον υπερανεπτυγμένο τεχνικό πολιτισμό, την καταπληκτική τεχνολογία. Από την άλλη πλευρά σκυθρωπιάζουμε ειδικά εμείς οι νέοι άνθρωποι, βλέποντας τις καθημερινές εκδηλώσεις της βαρβαρότητας, του χαμηλού ήθους, της αμβλύνσεως του ηθικού αισθητηρίου, της υποβαθμίσεως των πνευματικών αξιών, της εγκληματικής ανεκτικότητας, την χαμηλή γενικά στάθμη μεγάλης μερίδας συνανθρώπων μας. Απορούμε, γιατί βλέπουμε υπερανεπτυγμένα μυαλά με υποανεπτυγμένες καρδιές. Βλέπουμε πολιτισμένους επιφανειακά ανθρώπους, με απολίτιστες εκδηλώσεις. Βλέπουμε άφθονα παραδείγματα επιφανειακής εντιμότητας με πρωτοφανή ανεντιμότητα ζωής, βλέπουμε επιφανειακή ευγένεια και αξιοπρέπεια με βάρβαρες εκδηλώσεις και εσωτερική σήψη.
Από την άλλη πλευρά αφουγκραζόμαστε το σύνθημα της εποχής μας : «Όλα επιτρέπονται». Κανένας φραγμός πια, κανένα όριο, καμία ηθική. Μας συμβουλεύουν σπάστε τα δεσμά, χαρείτε τη ζωή χωρίς ψευτοσυντηρητισμούς και εμπόδια. Κι όμως ενώ το σύνθημα μας αρέσει αισθανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά. Διαπιστώνουμε με απογοήτευση ότι η ίδια η κοινωνία είναι αυτή που βάζει φραγμούς και εμπόδια στην ελευθερία μας. Μας λένε ότι είμαστε ελεύθεροι να έχουμε όσες σχέσεις θέλουμε αρκεί να προφυλασσόμαστε, αλλά δεν μας μιλάνε για το συναισθηματικό πλήγωμα, για την ανικανότητα μας να αγαπήσουμε, για τα πάθη που διαιρούν και σκοτώνουν, για τις αρρώστιες που εξοντώνουν. Δεν μας μιλούν για την ανυπόφορη μοναξιά, για την ανεστιότητα των καρδιών μας και το αδιέξοδο των εφήμερων σχέσεων που τελειώνουν πριν αρχίσουν. Η κοινωνία μας βεβαιώνει ότι μας αποδέχεται όλους όπως κι αν είμαστε, αλλά όταν έρχεται η ώρα των εξετάσεων, μόνο για τους πετυχημένους υπάρχει μέλλον. Μας λένε ότι έχουμε δικαιώματα, αλλά όταν βγαίνουμε στην ζωή βλέπουμε ανεργία, κόπο, δάκρυ. Και αναρωτιόμαστε και πάλι εμείς οι σαστισμένοι νέοι του ίντερνετ και της κόκα-κόλα πως όλα επιτρέπονται ? Το ψέμα μας πληγώνει, θέλουμε να φωνάξουμε, να επαναστατήσουμε ! Που πάμε ? Ποια ανθρώπινη κοινωνία οικοδομούμε ? Τι τρόπο ζωής διαμορφώνουμε ? Που είναι η ευτυχία που μας υποσχεθήκατε ? Όλοι μας αργά ή γρήγορα βιώνουμε το αδιέξοδο. Η κρίση μας είναι βαθιά και αισθανόμαστε αδύναμοι χωρίς να μπορούμε να παρέμβουμε. Πολλές φορές καταλήγουμε σε κατάσταση ακηδίας, σε τέλμα. Σε πλήρη αδιαφορία για ότι θα έπρεπε να είναι η φροντίδα μας.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση της εσωτερικής σύγχυσης και της κοιμισμένης μας συνείδησης ακούμε μια φωνή να μας καλεί, την φωνή της Εκκλησίας και του Χριστού. Η Εκκλησία σπουδάζει τους αποκαλυπτικούς καιρούς μας, προβάλλοντας μια νέα πρόταση ζωής. Η Εκκλησία μας βεβαιώνει πως δεν βλέπει στον άνθρωπο το αντικείμενο της εκμετάλλευσης, πως δεν αποβλέπει στην «χρησιμοποίηση» του για κάποιους σκοπούς. Αντικρίζει στον άνθρωπο το μοναδικό πρόσωπο με την ανεκτίμητη αξία, με τον ασίγαστο πόθο της Θέωσης. Δεν είναι η Εκκλησία ούτε ιδεολογία, ούτε οργάνωση, ούτε εξάρτημα της κρατικής μηχανής. Πρεσβεύει πως είναι κοινωνία προσώπων και τρόπος ζωής, μια καθημερινή γεύση αγάπης, μια εμπειρία βίωσης της ζωής του Χριστού και των Αγίων.
Η κατάρρευση των ειδώλων στα οποία κάποτε είχαμε πιστέψει και η βαθύτερη δίψα μας για αυθεντική ζωή και ύπαρξη, μας κάνουν να προβληματιστούμε και να αναρωτηθούμε: Τι μπορεί να μας προσφέρει η Εκκλησία σήμερα ? Μπορεί να ανταποκριθεί στην κραυγή της αγωνίας μας ? Πόσα είναι αυτά που πραγματικά γνωρίζουμε για την Εκκλησία ? Όταν μιλούμε για το σώμα της Εκκλησίας βλέπουμε και τον εαυτό μας μέσα σε αυτό ?
Πρόσφατες έρευνες έδειξαν πως το 76% των νέων δηλώνουν πως πιστεύουν στον Θεό. Οι ίδιοι όμως σε ποσοστό 68% δηλώνουν επίσης ότι δεν εμπνέονται από τους ιερείς. Είναι αλήθεια επίσης ότι ενώ δηλώνουν ότι πιστεύουν στον Θεό δεν διατηρούν συνειδητή σχέση με την Εκκλησία. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο πολλοί νέοι να δέχονται μεν την πίστη, να απορρίπτουν δε την Εκκλησία. Σήμερα οι νέοι μιλούν για την Ορθοδοξία, αλλά λίγοι φαίνονται διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν τις προσωπικές τους επιλογές για χάρη του Χριστού.
Οι εχθροί και οι πολέμιοι της Εκκλησίας σήμερα είναι πολλοί. Αρκετοί δηλώνουν άθεοι ή μηδενιστές και αρνούνται την ύπαρξη του Θεού, του Χριστού και των Αγίων. Θεωρούν την Εκκλησία ως έναν μη κυβερνητικό οργανισμό ή μία ιδεολογία καθόλου μοντέρνα, ως κοινωνικό κατεστημένο που δεν ανταποκρίνεται στους σύγχρονους καιρούς μας. Υπάρχουν αυτοί που ταυτίζουν την Εκκλησία με την συντήρηση και την οπισθοδρόμηση. Δέχονται την Εκκλησία σαν ένα πολύτιμο κληροδότημα του παρελθόντος, άξιο τιμής και σεβασμού, που όμως δεν έχει να κάνει με τη ζωή των ανθρώπων, τις ανησυχίες και τα προβλήματα τους. Συμφωνούν πως η Ορθοδοξία είναι ένας πολύτιμος θησαυρός, κλεισμένος όμως ορμητικά σε ασφαλείς προθήκες ενός μουσείου, θαυμαζόμενος αλλά απόμακρος από τη ζωή των ανθρώπων. Έτσι αποδίδουν σε αυτή χαρακτήρα καθαρά διακοσμητικό, φολκλορικό και φαντασμαγορικό, για τις τελετές και τις προθήκες της ιστορίας. Άλλοι ενώ δέχονται την ύπαρξη μιας ανώτερης αρχής βλέπουν μέσα στο Ευαγγέλιο μόνο «πρέπει» και «μη» που περιορίζουν την ελευθερία τους, και θεωρούν ότι εάν εφαρμόσουν αυτά που ζητάει η Εκκλησία θα είναι σαν καθυστερημένα άτομα που όλοι θα απορρίπτουν γιατί κατέβηκαν από άγνωστο πλανήτη. Στους εχθρούς δυστυχώς θα πρέπει να κατατάξουμε και κάποιους ιερείς-ψευδοπροφήτες που σκέφτηκαν να επιλέξουν ένα προσοδοφόρο επάγγελμα. Κυκλοφορούν ανάμεσα μας άπιστοι, υποκριτές και εμπαθείς ρασοφόροι που εκμεταλλεύονται την λαχτάρα μας με πνεύμα πονηρίας και ιδιοτέλειας. Είναι ένα θλιβερό και επικίνδυνο φαινόμενο και αποτελεί δείγμα φοβερής πλάνης και καρκίνωμα που πλήττει σοβαρά την πίστη μας και το σώμα της εκκλησίας
Από την άλλη πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να συμμετέχουν στο σώμα της Εκκλησίας και να ονομάζονται Χριστιανοί. Κάποιοι πιστεύουν πως η Ορθοδοξία είναι η πιστή τήρηση μερικών υποχρεωτικών κανόνων κι ενός τυπικού που θα πρέπει να απομνημονευθεί. Ως νέοι Φαρισαίοι συμμετέχουν στα μυστήρια και καυτηριάζουν με ζήλο όλους τους αμαρτωλούς, τοποθετώντας τον εαυτό τους στους αναμάρτητους, στα συνεπή παιδιά του Θεού. Κάποιοι προσεγγίζουν την Εκκλησία για να απαλλαγούν από τα ψυχολογικά τους προβλήματα ή να αποδιώξουν την αφόρητη μοναξιά τους. Κάποιοι επειδή κουράστηκαν από το αδιάκοπο κυνηγητό της εγωιστικής αυτάρκειας και ικανοποίησης, και αναζητούν την ειρήνη και την γαλήνη. Κάποιοι γιατί είναι απλά δυστυχισμένοι και αναζητούν απελπισμένα την επίγεια ευδαιμονία. Τέλος κάποιοι επειδή αναζητούν το αληθινό φως, τον Θεό, την ανάσταση και την αιώνια ζωή. Αλήθεια που θα μπορούσαμε να κατατάξουμε τον εαυτό μας ? Είμαστε εχθροί ή φίλοι ? Και ας μην βιαστούμε να απαντήσουμε, γιατί ένας γέροντας είπε κάποτε ότι αυτός που δεν εφαρμόζει τον λόγο του Θεού είναι εχθρός του Χριστού και της Εκκλησίας. Θα μπορούσαμε άραγε να υποστηρίξουμε ότι εφαρμόζουμε τις εντολές του Ευαγγελίου ? Αλήθεια πόσο συνειδητά αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο ?
Πολλοί από εμάς ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Χριστού και της Εκκλησίας ξεκινήσαμε με πόθο και ενθουσιασμό την μελέτη του ευαγγελίου και αρκετοί από εμάς θεωρήσαμε ότι είχαμε την δύναμη της γνώσης για να το καταλάβουμε και να το ερμηνεύσουμε. Εδώ θα ήταν σκόπιμο να αναφέρω τον Δόκτωρ Φάουστ του Γκαίτε που εξετάζοντας την πορεία της πολύμαθης ζωής του εξομολογείται : «Άχ, σπούδασα Θεολογία και Νομική και Ιατρική, ακόμη και Φιλοσοφία, με κόπο και με υπομονή. Και να’ μαι εδώ, με τόσα φώτα, εγώ χαζός όσο και πρώτα». Διαπιστώσαμε με το πέρασμα του χρόνου ότι η γνώση από μόνη της δεν είναι ο μίτος που μπορεί να μας βγάλει από τον Λαβύρινθο και να μας φέρει πιο κοντά στον Θεό.
Αυτό που στην συνέχεια ακούσαμε από τα στόματα των ποιμένων της Εκκλησίας για την αρχή της Χριστιανικής ζωής ήταν η ζωογόνος θλίψη και η μετάνοια. Ώχ θα σκεφτούν μερικοί, θρησκοληπτικό σύνθημα που ακούμε στα κηρύγματα. Και θα πούνε μερικοί άλλοι καλά χρειάζεται το σκοτάδι της θλίψης για να περάσω στο φως της αλήθειας ? Ο παλαιός άνθρωπος αντιδράει, αρνείται να πάρει νέα πορεία, δύσκολος και άγνωστος μας φαίνεται ο δρόμος γεμάτος παγίδες και σκοτεινά μονοπάτια.
Ας το σκεφτούμε καλύτερα. Πως γίνεται να αποδεχτούμε ότι μέχρι τώρα βαδίζαμε λάθος, ότι βιώναμε τον θάνατο νομίζοντας ότι απολαμβάνουμε ζωή, και να μην λυπόμαστε για τον χρόνο που χάθηκε και για τη ζωή μας που πνίγηκε στις πλάνες και στις ψευδαισθήσεις ? Πώς θα οπλιστούμε με την υπερβατική αποφασιστικότητα για ξεβόλεμα και νέο ξεκίνημα αν δεν «κλάψουμε» για όσα χάσαμε, δείχνοντας στον εαυτό μας ότι κλείνουμε οριστικά τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν ? Εκείνοι που μπορούν και κλαίνε, όχι από απελπισία και στείρα θλίψη χωρίς ελπίδα, αλλά από την βεβαιότητα ότι στο χέρι τους είναι να ανταλλάξουν την κόλαση που έχτισαν με έναν παράδεισο, είναι οι μόνοι που γνωρίζουν πως χτίζεται ο παράδεισος.
Ας βρούμε το θάρρος να σκύψουμε μέσα μας, ας γνωρίσουμε τον εαυτό μας, ας κοιτάξουμε κλεφτά τις πλάνες μας, ας επαναστατήσουμε ενάντια στον κακό εαυτό μας. Γιατί στο εσωτερικό μας ? Μα γιατί ο Χριστός μας είπε «η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστί» (Λουκ. Ιζ’, 21). Ο μεγάλος ρώσος Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ έλεγε: «όπου δεν υπάρχει λύπη, δεν υπάρχει σωτηρία». Με την βοήθεια του Θεού, ας αντικρίσουμε με παρρησία τα πάθη μας, ας κατέβουμε στον Άδη των αμαρτιών μας, ας αντικρίσουμε την κόλαση που κουβαλούμε και ας αισθανθούμε το συγκλονιστικό μήνυμα του Άγιου Σιλουανού : «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Αν βιώσουμε την δημιουργική λύπη, το μονοπάτι της αλλαγής τρόπου αντιμετώπισης των πραγμάτων, δηλαδή της μετάνοιας, έχει ανοίξει. Μετάνοια σημαίνει αλλαγή νου, αλλαγή οπτικής με την οποία αντιλαμβανόμαστε τη ζωή μας. Σκέφτονται μερικοί : «ωραία εγώ θα πηγαίνω στην εκκλησία, θα εξομολογούμαι, και θα κοινωνάω, άρα θα έχω μετάνοια». Άραγε είναι μόνο αυτό ? Φερόμαστε σαν τους αποφασισμένους αθλητές που πιστεύουν πως αγοράζοντας φόρμα και αθλητικά παπούτσια, θα γίνουν αυτόματα και πρωταθλητές. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την προοπτική του κόπου της προπόνησης και την ανάγκη για μια ζωή με στερήσεις, που επιτρέπουν σε κάθε αληθινό αθλητή να διεκδικεί νίκες. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το πνεύμα της θυσίας και της προσφοράς που θα πρέπει να μας διακατέχει. Έχουμε εμπιστοσύνη στις δικές μας δυνάμεις και ξεχνούμε αυτό που μας είπε ο Χριστός : «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω.ΙΕ’ 5). Θέλουμε να μας δοθούν λύσεις για τα προβλήματα μας, και δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι το φρόνημα από το οποίο θα προκύπτουν οι λύσεις. Σημασία δεν έχει τι θα κάνουμε μέσα στην εκκλησία, αλλά το πώς θα γίνουμε αληθινό μέλος της, πως θα γίνουμε εμείς εκκλησία. Πως θα γνωρίσουμε αληθινά τον Χριστό και θα τον κάνουμε φίλο μας.
Το πρώτο βήμα, η αρχή από εμάς τους νέους για την αναζήτηση της ορθής Χριστιανικής ζωής έχει γίνει. Παρακαλούμε θερμά την Εκκλησία να εξουδετερώσει τα προβλήματα που την ταλανίζουν και να αλλάξει το προφίλ της ώστε να ξεπεράσει τις αδυναμίες του παρελθόντος και να μας πείσει ότι δεν είναι αντικείμενο απαρχαιωμένης κληρονομιάς αλλά μια ζωντανή πραγματικότητα που μπορεί να μας βοηθήσει στην υπέρβαση της κρίσης με τον φερέγγυο λόγο της και τις θεανθρώπινες διαστάσεις της αποστολής της. Τώρα με μετάνοια και συντριβή ζητούμε από την Εκκλησία να έρθει κοντά μας, να σταθεί στο πλάι μας, να ακούσει τα προβλήματα μας, να λύσει τις αμέτρητες απορίες μας, να παίξει το ρόλο του πνευματικού ηγέτη. Ζητούμε να εργαστεί σκληρά για να επανενταχθεί στο κοινωνικό γίγνεσθαι, να δράσει στον τομέα της φιλανθρωπίας, να βοηθήσει στην εμπνευσμένη αναδιοργάνωση της ενορίας, να διατυπώσει απόψεις σε θέματα σύγχρονα που μας απασχολούν. Ζητούμε μια αληθινή και γνήσια Εκκλησία, κυρίως συνέπεια λόγων και έργων, βίωμα, φωτισμένους κληρικούς, πνευματικά αναγεννημένους, με αληθινά ορθόδοξα βιώματα. Η πνευματική μας αδυναμία μεγάλη, γι’ αυτό έχουμε ανάγκη από έμψυχες εικόνες του Ευαγγελίου, άγιους Γέροντες με ποιμαντική αυτοθυσία που να μας εμπνέουν και να μας διδάσκουν με την ζωή τους, που να έχουν απέραντη αγάπη προς τον Θεό, και από τον Θεό προς εμάς τους ανθρώπους, τις εικόνες του Θεού. Να μας διδάσκουν με την ζωή τους ότι πάντοτε είναι δυνατή η βίωση των ευαγγελικών εντολών και ότι η αγιότητα δεν είναι προνόμιο παλαιότερων μόνο γενεών, αλλά το πιο υπέροχο όραμα και ο ιερώτερος σκοπός της ζωής σε κάθε εποχή. Έχουμε ανάγκη την αφοσίωση και βοήθεια τους για τον φωτισμό, την κάθαρση και τον αγιασμό των ψυχών μας. Να μας οδηγήσουν με εμπιστοσύνη στο ιερό μυστήριο της εξομολόγησης και του αγώνα μας κατά της αμαρτίας. Με φιλάνθρωπο πνεύμα και χωρίς αναγκαστική πειθαρχία, σεβόμενη την ελευθερία μας να μας διδάξουν την ασφάλεια της άγιας υπακοής. Να μας βοηθήσουν να βγούμε από την αυτιστική μας αυτάρκεια και να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πρόσωπα σε ενιαίο σώμα και έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Να μάθουμε επιτέλους να μιλάμε στον Θεό μέσω των αδελφών μας, σε μια αδιάσπαστη οργανική ενότητα, σε μια κοινωνική διάσταση που αγκαλιάζει του πάντες. Να μάθουμε να μην ξεχωρίζουμε τους άλλους σε καθαρούς και μολυσμένους, αλλά όπου διακρίνουμε την μαυρισμένη εικόνα του Θεού, να αντικρίζουμε τον εαυτό μας και με προσευχή και περισσή αγάπη να προσφερόμαστε. Να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε ότι τα ιερά Μυστήρια δεν είναι προσκόλληση στους τύπους αλλά προσευχή, προσφορά λατρείας προς τον Θεό, πνευματική τροφοδοσία, πηγή αγιασμού και μέσο απολυτρώσεως.
Αλλά ας μην ρίχνουμε πάντα τα βάρη έξω από τον εαυτό μας. Ας νιώσουμε την σημασία της προσωπικής μας ευθύνης. Η πνευματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αποτελεί έναν δείκτη για το επίπεδο των ποιμένων μας. Κατηγορούμε του ιερείς πολλές φορές ότι δεν μας τα λένε καλά, και μπορεί και να έχουμε δίκιο. Θα αρνηθούμε όμως την λύτρωση μας επειδή εκείνοι ως άνθρωποι και όχι ως αυθεντίες μπορεί να χρησιμοποίησαν λάθος λεξικό ? Δεν θα πρέπει μόνο να ζητάμε από τους άλλους να είναι ακέραιοι, πρέπει να αγωνιζόμαστε και εμείς οι ίδιοι, να προσφερόμαστε σαν ένα πρότυπο. Να σταματήσουμε να φιλοσοφούμε και να θεολογούμε, να σιωπήσουμε και να αφήσουμε την ζωή μας και τις πράξεις μας να μαρτυρούν ότι είμαστε μαθητές Του. Χρειάζεται προσωπικός αγώνας, ανδρεία ενδοσκαφή προς ανεύρεση του πρωτόκτιστου κάλλους, ειλικρινή και τίμια έξοδο προς συνάντηση του άλλου με διάθεση κατανοήσεως και παραδοχής, αγαπητικής αλληλοπεριχώρισης και αλληλοβοήθειας. Ας δούμε πως θα συμβάλλουμε στην ενότητα του σώματος της εκκλησίας, πως θα γίνουμε άγια μέλη της. Αυτή θα πρέπει να είναι η αέναη προσπάθεια μας ακόμη και εάν το λησμονούμε. Ας δούμε με ειλικρίνεια πως ο καθένας μας βιώνει τη σχέση του με τον Θεό και στην συνέχεια με τον συνάνθρωπο. Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας ας φιλτράρουμε την πίστη μας μέσα από την συμπεριφορά μας προς τον πλησίον. Ας ελέγξουμε τα αποθέματα της αγάπης που διαθέτουμε, ας δούμε κατά πόσο είναι γνήσια ή νοθευμένα από την ιδιοτέλεια και τον εγωισμό, κατά πόσο επαρκούν ή δεν επαρκούν για να μας ανυψώσουν από την γη στον ουρανό και να μας ανεβάσουν κοντά στον Θεό. Ας ξεφύγουμε από το πάθος της κατάκρισης και ας μάθουμε να είμαστε αιώνια ευγνώμονες σε αυτούς τους άγιους Πατέρες της Εκκλησίας μας που μας έδειξαν το δρόμο αυτής της νέας εμπειρίας, δρόμο που οδηγεί στην κάθαρση, στην σωτηρία και στην αιώνια ζωή. Ας μην κατηγορούμε την κοινωνία και τους άλλους για ότι μας πάει στραβά, ας δοξολογούμε τον Θεό και ας τον ευχαριστούμε για τις ευεργεσίες Του με τις οποίες αναμφίβολα μας έχει προικίσει. Αντί να περιμένουμε την έξωθεν παρέμβαση για την μεταβολή της ζωής μας, ας συμβάλουμε ο καθένας από το μέρος του, κάνοντας πρώτα αρχή από τον εαυτό μας, τηρώντας τις εντολές του Θεού και αναζητώντας πρώτα την δική μας εσωτερική μεταμόρφωση. Ας δοκιμάσουμε να υπερβούμε τον εαυτό μας και να δικαιώσουμε την ιερή εμπειρία των θεουμένων αγίων της Εκκλησίας μας.
Θα ήθελα να τελειώσω με ένα κείμενο από το βιβλίο του Αλέξανδρου Σμέμαν «Μεγάλη Σαρακοστή»: «Χιλιάδες άνθρωποι νομίζουν ότι οι απαραίτητες αλλαγές έρχονται μόνο απ’ έξω, με την επανάσταση και την αλλαγή στις εξωτερικές συνθήκες. Στο χέρι τους είναι να αποδείξουν οι χριστιανοί ότι στην πραγματικότητα κάθε τι ξεκινάει από μέσα, από την πίστη και τη ζωή σύμφωνα με την πίστη. Η Εκκλησία, όταν μπήκε στον ελληνορωμαϊκό κόσμο, δεν κατήγγειλε την δουλεία, δεν ξεσήκωσε σε επανάσταση. Αυτή η ίδια η πίστη της, η νέα θεώρηση του ανθρώπου και της ζωής είναι εκείνη που προοδευτικά καταργεί την δουλεία. Ένας άγιος, και άγιος εδώ σημαίνει πολύ απλά κάθε άνθρωπος που παίρνει πάντοτε στα σοβαρά την πίστη του, θα κάνει πολύ περισσότερα για την αλλαγή του κόσμου παρά χιλιάδες τυπωμένα προγράμματα. Ο άγιος είναι ο μόνος αληθινός επαναστάτης σε αυτόν τον κόσμο».
Άννα Αλεξοπούλου
Αναρτήσεις
Όλα τα σχόλια
