Στόν αδικοχαμένο μικρό αδελφούλη..

Στά δυόμισυ μου χρόνια χάνω τόν μοναδικό μου τότε αδελφούλη τόν Πασχάλη
από αβιταμίνωση καί καχεξία λόγω έλλειψης στοιχειωδών καί απαραίτητων ειδών
διατροφής γιά τήν επιβίωση κατά τή διάρκεια τής κατοχής της πατρίδας μας από τούς
Γερμανοβουλγάρους.Δέν μιλάω γιά φάρμακα κ.λ.π.γιά γαλατάκι καί ζαχαρίτσα μιλάω
πού πίνουν τά νεογνά ,παρότι από αυτά πού αμυδρά θυμάμαι (κάποια μαυροφορεμένη
γυναίκα μεγάλης ηλικίας)μάς προμήθευε κάπου-κάπου κρυφά (ΔΕΝ γνωρίζω πώς καί
γιατί?)μέ λίγη ζάχαρη καί ελάχιστο βούτυρο ,καί αν δέν μέ απατάει ή μνήμη μου πρέπει
αυτή ή γριούλα νά ήτανε παρούσα στό αυτοσχέδιο φέρετρο τού μωρού μας τό οποίο ΠΡΙΝ
ξεψυχήσει βαφτίσθηκε καί ονομάσθηκε Πασχάλης.
Ευτυχώς έχω φωτογραφηθεί μαζί μέ τούς γονείς μου καί τό μωρό μας στόν Κήπο τής Δημαρχείας τής πόλης μας ,καί έτσι τόν βλέπω μέ συγκίνηση κάθε φορά πού θυμάμαι
τά μαύρα κι'άραχνα εκείνα χρόνια τής Κατοχής καί όχι μόνο..........
Εγώ όρθιος καί αυτός στή αγκαλιά τής μάνας ΜΑΣ.-
ΧΡ.ΖΗΣΑΚΗΣ